Cubs 1 – Waterland/Castricum

De stevige peptalk van Jasper slaat aan. De hangende schouders komen omhoog, de ruggen weer recht. Gáán! Na 10 minuten moet Filip met een gebroken sleutelbeen het veld af. Als ik met hem in het clubhuis op zijn vader wacht, durf ik nauwelijks op het scorebord te kijken. De druk ligt hoog, dit keer. Vandaag is het motto ‘Als we onze uiterste best maar hebben gedaan’ niet voldoende. We willen winnen. Voor Jasper die er vandaag met zijn aanstekelijke enthousiasme alweer staat. Voor al onze spelers die juist deze pot zo graag op winst willen eindigen. Voor René, voor Jan.

Als ik toch kijk, ben ik blij verrast. 24-34! En kort daarna 29-34. Als Filip onderweg is naar het ziekenhuis en ik het veld oploop, zie ik dat het onmogelijke is gebeurd: 36-34. Alhoewel, hoezo onmogelijk? Een fantastisch resultaat en bewijs van enorme teamspirit. Als ref Tim af fluit is het team uitzinnig. Met de armen om elkaar wordt ‘Op de top der blanke duinen’ ingezet. ‘Voor René!’, gilt iemand. Wat ben ik trots op dit geweldige team. Om de winst van vandaag, maar vooral om de sfeer. Het voor elkaar gaan. Onvoorwaardelijk.
Deborah Ligtenberg, teammanager